بر تپش های زمین
زندگی چشمک پروانه به شمع
در عبور از زنش ثانیه هاست
زندگی شاید هم
غم یک آیینه ست
که چرا در تن او
نقش یک تن باقیست
تن دیگر رفته ست
دگری نیست که نیست
آیینه ام را شکستی
تا خود را هزار تکه ببینم
کاش می دانستی
هر تکه
خود مَنی ست!
کنار خاطره هایم بنشین
تکان نخور
می خواهم عکس یادگاری بگیرم!
تا کی می خواهی
ثانیه ها را قاب کنی به دیوار
و زمان را
فرمان ایست دهی؟
تا کی
واژه ها را
پله می کنی
برای رسیدن به هیچ؟
تو که می دانی
آخرش می رسی
به یک نقطه
و خیلی شاهکار کنی
به آدمکی بی دست و پا و
وارونه(!)
نه
تو...
به نوزاد شدن نمی رسی
آزاد بودن را می خواهی چه کار؟
